Kontynuuje rodzinne tradycje „dłubania” czółen odziedziczone po dziadku i ojcu. Czółno jego ojca wyeksponowane jest na rynku w miejscowości Hanna jako symbol lokalnej tradycji. Czółna miały kiedyś w wielu nadbużańskich miejscowościach charakter użytkowy i służyły do przemieszczania się mieszkańców, gdy drogi zostały zalane przez rzekę Bug. Wspomina, że bywały przypadki, gdy ojcem czółnem „podwoził” go część drogi do szkoły. Pracą pana Józefa zainteresowane są jego wnuki.
Nasz rozmówca stwierdza, że w czółnach najważniejsza jest stabilność, dawniej zdarzało się, że wiązano ze sobą dwa czółna, by przewieść większy ładunek.
Do wyrobu czółen używano drewna topoli lub wierzby, gdyż jest to drewno „miękkie”, łatwe w obróbce. Dodatkowo, jako że jest to drewno lekkie, łatwiej się nim pływa. Jednym z dłużej trwających sposobów transportu i komunikacji było wykorzystywanie czółen i łodzi drewnianych. W niektórych regionach Polski czółna jednopienne były wykorzystywane jeszcze niedawno w lokalnym transporcie rzecznym, znaleźć również można jeszcze rzemieślników potrafiących takie czółno wykonać. Zainteresowanie dawnymi, drewnianymi środkami transportu rzecznego powraca w zmienionym kontekście za sprawą hobbystów, którzy rekonstruują i wykorzystują dawne łodzie i czółna.
Jednym z dłużej trwających sposobów transportu i komunikacji było wykorzystywanie czółen i łodzi drewnianych. W niektórych regionach Polski czółna jednopienne były wykorzystywane jeszcze niedawno w lokalnym transporcie rzecznym, znaleźć również można jeszcze rzemieślników potrafiących takie czółno wykonać. Zainteresowanie dawnymi, drewnianymi środkami transportu rzecznego powraca w zmienionym kontekście za sprawą hobbystów, którzy rekonstruują i wykorzystują dawne łodzie i czółna.
